Fifteen

Nasunęłam na nos okulary przeciwsłoneczne i wyszłam z taksówki, następnie wyjmując z niej bagaże. Nikt miał nie widzieć, że płakałam.

Wymijając i ignorując każdego, podeszłam do recepcji i odebrałam klucz do pokoju, po czym udałam się do swojego apartamentu na ostatnim piętrze. Wniosłam bagaże do pomieszczenia i zamykając drzwi na klucz, rzuciłam się na łóżku. Okulary przeciwsłoneczne położyłam na szafce nocnej, a już po chwili zaniosłam się głośnym płaczem. Strata dziecka, strata Justina i to, że Selena wszystko usłyszała, po prostu mnie przytłoczyło.

Z kurtki, którą nadal miałam na sobie, wyjęłam paczkę papierosów. Kupiłam je po przyleceniu na lotnisko, wiedziałam, że muszę znaleźć sobie jakikolwiek sposób na odstresowanie się. Wysunęłam jednego szluga, którego od razu podpaliłam zapalniczką i zaciągnęłam się mocno, już po chwili czując ból w płucach. Otworzyłam okno na całą szerokość, po czym usiadłam na parapecie i rozejrzałam się po panoramie zaśnieżonego Nowego Jorku. Normalnie sprawiało mi to radość, ale teraz nie miałam jakiejkolwiek ochoty się cieszyć tym widokiem.

Dokończyłam palić, ale nie pomogło mi to, więc zapaliłam kolejnego papierosa. Jak to zazwyczaj bywa – nie wolno palić w pokojach hotelowych, jednak nie obchodziło mnie to, nie teraz. Zgasiłam papierosa o parapet i zamknęłam okno, następnie ponownie kładąc się na łóżko, tylko teraz bez kurtki, szalika, rękawiczek i butów. Płacz ustał, ale za to narastała we mnie ta cholerna złość. Zrobiłam źle i wiem to doskonale, ale nie rozumiem, czemu Justin był aż tak wściekły.

Wyjęłam z walizki laptopa, następnie włączając go. Podłączyłam się pod WiFi, a już po kilku minutach zaczęłam przeglądać jedną z plotkarskich stron.

„Justin Bieber widziany z Kendall Jenner! Co na to jego dziewczyna Lily Collins?” – pierwszy nagłówek, który pojawił się, kiedy weszłam na stronkę. Nacisnęłam na artykuł, który został dodany 10 minut temu, czyli musi być z Kendall też teraz.

Pominęłam czytanie artykułu i zaczęłam przeglądać zdjęcia, które pojawiły się pod spodem. Justin razem z Kendall wychodzili na nich z jakiejś restauracji, śmiejąc się i rozmawiając. Poczułam ukłucie zazdrości w sercu. Minęło zaledwie pięć godzin od kiedy wyleciałam, a on już sobie poszedł do innej. Zajebiście. Właśnie dlatego nie chcę się w nim zakochać.

                 Wzdychając, odłożyłam laptopa i zastanawiałam się, co mogłoby mi poprawić humor. Pierwsza myśl – zakupy. Tylko problemem jest to, że jest prawie północ, więc większość sklepów jest zamknięta. Druga myśl, która wpadła mi do głowy – jedzenie. Tak, dużo jedzenia, to jest to! Coś niezdrowego, a szczególnie cukier od razu sprawi, że w moim ciele zaczną wytwarzać się endorfiny.

                 Znalazłam w internecie pierwszą lepszą pizzerię i zamówiłam sobie trzy duże pizze w różnych smakach, a potem szybko się ubrałam i wyszłam z hotelu, następnie kierując się na stację benzynową, która była zaraz naprzeciwko hotelu. Kupiłam ciastka czekoladowe, Ben&Jerry’s, kilka batonów i butelka Sprite’a. Zamierzam sobie dzisiaj zrobić naprawdę niezdrowy wieczór, a właściwie noc.

                 Po kilku minutach znalazłam się z powrotem i od razu zabrałam się za jedzenie lodów, żeby się nie rozpuściły. Przy okazji zaczęłam szukać jakichś ciekawych filmów, które znajdowały się w apartamencie. Wybrałam dwa filmy – Titanic oraz Brzydka Prawda.

                 Czekając na jedzenie, przeglądałam różne portale społecznościowe. Dopiero, kiedy przywiozą mi pizzę, miałam zamiar zacząć oglądać filmy.

Weszłam po raz kolejny na stronę plotkarską i łyżeczka, którą trzymałam w ręce, spadła mi do pudełka z lodami, kiedy przeczytałam tytuł głównego artykułu na stronie. „Z OSTATNIEJ CHWILI: Lily Collins była w ciąży, a tatą miał zostać… Justin Bieber!”. Od razu weszłam w artykuł i szybko go przeczytałam. Było tam opisane wszystko z dzisiejszej akcji. Okazało się, że tę informację podał znajomy mój i Justina. Kto jest tym znajomym? Oczywiście, że Selena. Co za szmata.

Obudziłam się o dziewiątej rano. Nie byłam zbytnio wyspana, ale aż tak źle też nie było.

Uniosłam komórkę w górę i odblokowałam ekran, dopiero teraz zauważając ile mam powiadomień i nieodebranych połączeń.

- Pierdolcie się. – mruknęłam sama do siebie, wsuwając telefon z powrotem pod poduszkę. Zsunęłam się z łóżka i podeszłam do pudełka z wczorajszą pizzą, którą od razu zaczęłam jeść na śniadanie. Ostatecznie wczoraj zjadłam jedynie lody, jednego batona i pół pudełka pizzy. Przesadziłam z tym niezdrowym jedzeniem, ale nieważne, będzie na dzisiaj. Lubię zimną pizzę, a ciastka i batony się nie zepsują.

Rozglądałam się po pokoju i na siłę wpychałam już w siebie jedzenie. Nie dlatego, że byłam najedzona, tylko dlatego, że łzy zaczynały mi się cisnąć do oczu i miałam ochotę się całkowicie rozpłakać z powodu tej całej sytuacji. Czułam się okropnie… Jeszcze nie zdążyłam się ustabilizować psychicznie po stracie dziecka, a teraz jeszcze to. Do tego przed świętami, czyli najlepszym czasie w roku. Lepiej kurwa już być nie może.

Odłożyłam pudełko z pizzą i wyjęłam z walizki czystą bieliznę, czarne legginsy, podkoszulek oraz biały, ciepły sweter do tego. Nie chciało mi się nawet iść pod prysznic i chyba sobie odpuszczę. Wow, ale ze mnie krejzol.

Ubrałam się i rzuciłam się na łóżku, już po chwili zalewając się łzami i zasypiając.

Obudziły mnie jakieś krzyki z dworu, dużo krzyków. Pewnie jakieś zamieszki, nieważne. To Nowy Jork, tu dużo się dzieje.

Jęknęłam niezadowolona, kiedy otworzyłam oczy, bo dopiero wtedy poczułam, jak bardzo szczypią mnie one od płaczu. Westchnęłam, wyjmując komórkę. Sprawdziłam wszystkie powiadomienia i połączenia – żadnego od Justina lub od Seleny. Oboje siebie warci.

Podeszłam do lusterka i rozczesałam włosy palcami, po czym podeszłam do okna i usiadłam na parapecie. Miałam już zapalić papierosa, ale powstrzymałam się, kiedy zobaczyłam przez szybę kilkaset dziewczyn, stojących pod hotelem. Kilka z nich stało na jakichś podestach i krzyczało przez megafon, a więc to je słyszałam. Uchyliłam delikatnie okno, żeby słyszeć, co dokładnie krzyczą.

- Zejdź, Lily! Wiemy, że tam jesteś! – co chwila zmieniały się do wołania mnie. To wyglądało trochę tak, jakby w średniowieczu przyszła grupa ludzi i chciała mnie spalić na stosie. Dosłownie tak się czułam, tylko nie wiem czy one były na mnie złe, czy chciały dobrze.

Odeszłam od okna, ale zostawiłam je uchylone, po czym położyłam się na łóżku i zaczęłam wpatrywać się w sufit. Nagle usłyszałam granie gitary z dołu i dziewczyny zaczęły śpiewać taką jedną piosenkę, którą znałam, ale nie wiedziałam skąd. Zaczęłam się wsłuchiwać, kiedy nagle nadszedł tekst, który od razu rozpoznałam.

I know it’s hard babe to sleep at night

Don’t you worry, cause everything’s gonna be alright

Be alright

Cholera, śpiewają mi Justina. Podniosłam się z łóżka, a na nogi włożyłam kozaki i zeszłam na dół, jeszcze zamykając za sobą apartament. Wyszłam z hotelu, gdzie dziewczyny natychmiastowo przestały śpiewać i tak po prostu, jedna po drugiej, zaczęły mnie do siebie przytulać, a ja się popłakałam. Znowu.

One mnie wspierają. Rozumiecie? Beliebers mnie wspierają, a powinno być zupełnie odwrotnie – powinny wspierać Justina. Czułam się tak… dobrze. Pomimo całego bólu, było mi teraz przyjemnie, ponieważ zupełnie obce osoby dla mnie zaczęły mnie rozumieć i wspierać.

Po raz pierwszy spotykam się z tym, że taka duża grupa ludzi nie pytała o jakiekolwiek zdjęcia, autografy czy cokolwiek i byłam im za to wdzięczna, bo wyglądałam okropnie z czerwonymi od płaczu oczami, a poza tym to byłoby beznadziejne wyczucie czasu.

Dziewczyny pytały się mnie czy to z tym dzieckiem to jest prawda i powiedziałam im prawdę, całą prawdę. Potem zaczęły mnie rozśmieszać, starały się poprawić mi humor. Oczywiście nie udało mi się zamienić słowa z nimi wszystkimi, bo było ich jakieś 500-600 osób, ale wiedziałam, że każda z nich ma takie same intencje.

O godzinie 17. zaczęłam wracać do hotelu, cała obładowana torbami z zakupami. W większości były to prezenty świąteczne dla mamy, taty i mojej czwórki rodzeństwa. Zaraz miałam zamiar jeszcze iść na pocztę i wysłać prezenty dla rodzeństwa oraz taty, bo nie zobaczę się z nimi w święta. Zamówiłam też prezent dla Justina, który mam odebrać za dwa dni… Może go przyjmie, może nie, zobaczymy.

Po wysłaniu prezentów, szybko znalazłam się w hotelu. Postawiłam torby w przedpokoju, rozebrałam się z tych ciepłych ubrań i poszłam do sypialni. Wyjęłam komórkę spod poduszki, bo zapomniałam ją wziąć na zakupy. Zobaczyłam, że mam jedną nieodczytaną wiadomość od Justina. Otworzyłam smsa i zakryłam dłonią usta, czując, że łzy cisną mi się do oczu. „Zabrałaś mi dziecko, a teraz zabierasz mi fanów. Jesteś z siebie zadowolona?”.

_____________

Chciałabym Wam podziękować za tyle wejść w niedzielę! Matko, nawet nie wiecie jak się cieszyłam… Na bloga weszło 1302 osoby! Pierwszy raz miałam ponad 1000 wyświetleń w jeden dzień i dziękuję Wam za to strasznie! <3

Btw, wiem, że ten rozdział jest krótki, tamten też nie był najdłuższy, ale nie złośćcie się na mnie – po pierwsze, to dodaje rozdziały bardzo często, więc nie wymagajcie za każdym razem rozdziałów na 15 stron w Wordzie, a po drugie, to nie zawsze mam na tyle weny albo na tyle akcji do opisania, żeby zajmowało to bardzo dużo.

Jeśli chcecie, to mogę dodawać rzadziej, np. raz na tydzień/dwa tygodnie, ale wtedy rozdziały byłyby dłuższe… Nie wiem, sami zadecydujcie.

Pamiętajcie, żeby tweetować z hashtagiem #JilyHEpl

PAMIĘTAJCIE O KOMENTOWANIU! TO DLA MNIE BARDZO WAŻNE <3