Twenty-six

Lilys POV

Odgłosy policyjnych syren na dworze rozbrzmiewały się w całej okolicy, a przez to, że stały pod naszym podjazdem, to słychać je tu było jeszcze bardziej. Zerknęłam na policjanta, który miał zamiar coś powiedzieć, ale został przez przypadek popchnięty przez biegnącego Justina. Chłopka natychmiast do mnie podszedł i wtulił w swoje umięśnione ciało, jednak ja nie odwzajemniłam uścisku. Byłam zbyt roztrzęsiona.

Odłożyłam pamiętnik pod poduszkę i zgasiłam lampkę, a sypialnię ogarnęła ciemność. Jedynie światła z wieżowców w Los Angeles oświetlały pokój, bo nawet nie było widać księżyca na niebie.

Odwróciłam się na bok i przymknęłam powieki, a dlatego że nie zasypiałam, to wsłuchiwałam się w ciszę. Skrzypienie paneli w innym pomieszczeniu sprawiło, że wzdrygnęłam się, bo na początku myślałam, że to ktoś chodzi po domu, jednak po chwili skojarzyłam sobie, że jest tak gorąco i sucho w domu, że od tego „strzelają” panele. Tak samo było w moim starym domu i w poprzednim domu Justina, więc nie przyjęłam się tym zbytnio.

                 Na karku poczułam zimny powiew powietrza, przez co po moim ciele przeszła gęsia skórka. Wzięłam głęboki oddech, aby się uspokoić, ale serce biło mi jak oszalałe ze strachu. Nienawidzę tego, że boję się ciemności. Nienawidzę tego, że nadal mam schizy po obejrzeniu wszystkich części Paranormal Activity. Rozumiecie to, że gdy nie śpię z Justinem, to boję się spać przy nie zapalonym świetle, ewentualnie jakiejś małej lampce? Mam do cholery prawie 26 lat, a boję się jak jakieś 10-letnie dziecko. Czy to normalne? Czy to normalne, że czuję nad sobą obecność jakiejś osoby? Może ja jestem opętana… Jednak stosowałam taką zasadę – jeśli mam zamknięte oczy, to nie widzę postaci, więc ta postać prawdopodobnie nie widzi też mnie albo myśli, że śpię i nic mi nie zrobi.

Ponownie poczułam chłód na swoim karku. W oczach momentalnie zebrały mi się łzy. Byłam cholernie przerażona. Otwierać oczy czy nie? Przekręcić się na drugi bok czy nie?

Zebrałam najwięcej powietrza w płucach jak najbardziej się dało i wypuściłam je. Następnie szybko uchyliłam powieki, przekręciłam się i zaczęłam piszczeć najgłośniej jak potrafiłam, gdy zobaczyłam nad sobą czarną postać. Z oczu zaczęły wypływać niekontrolowane łzy, a ja zamiast coś zrobić, leżałam tak i piszczałam, całkowicie sparaliżowana ze strachu. Postać wyjęła z kieszeni jakiś kawałek materiału i szybkim ruchem zawiązała mi go dookoła ust, abym przestała piszczeć. Jednak ja nadal nic nie zrobiłam. To chyba najbardziej debilne zachowanie, lecz przerażenie oraz bezbronność przeważało moją psychikę.

Pokierowałam wzrok na kieszeń osoby, z której wystawało błyszczące ostrze. Nóż.

Momentalnie, jakby coś mi się nagle odmieniło, złapałam za ręce osoby i odrzuciłam je od swojego ciała, a następnie odskoczyłam na drugi koniec łóżka. Wiedząc, że nic mi to nie da, szybko z niego zeszłam i biegiem znalazłam się za drzwiami łazienki, która znajdowała się na tej samej ścianie, co łóżko, tylko w rogu. Zamknęłam drzwi na klucz i zdjęłam materiał ze swoich ust, próbując złapać oddech. Nie mam nawet przy sobie komórki, żeby zadzwonić do ochroniarzy.

- Otwórz albo sam do zrobię. – męski, ochrypnięty głos odezwał się zza drzwi, jednak wtedy usłyszałam huk, jakby upadł na podłogę. Jest ich więcej?

Może z jednym sobie bym jakoś poradziła, pomimo tego, że nie jestem zbyt silna, ale jeśli jest ich kilka, to nie mam jakichkolwiek szans.

- Lily, jesteś tam? Otwórz, proszę Cię. Jesteś bezpieczna, nic Ci nie będzie. – usłyszałam głos jednego z ochroniarzy za drzwiami. Niepewnie uchyliłam je, a moim oczom ukazał się już oświetlony pokój, gdzie dwóch ochroniarzy trzymało włamywacza czy kimkolwiek on był, jeden ochroniarz dzwonił na policję, a czwarty stał przy moich drzwiach.

- Skąd wiedzieliście? – spytałam, a do moich oczu znowu zebrały się łzy. Nie ze strachu, ale po prostu dlatego, że byłam zszokowana tą sytuacją. Chyba każdy by był.

- Na korytarzach zamontowane są kamery. Na początku myślałem, że postacią jest Justin, ale jednak nie, bo z postury go nie przypominał, dlatego szybko obudziłem chłopaków i przyszliśmy. Ale nic Ci nie jest? – potarł moje ramię uspokajająco, gdy całkowicie wyszłam z łazienki.

- Nie, wszystko jest okej… Kto to jest? – zerknęłam na mężczyznę, który przed chwilą stał nade mną. Był nieco po czterdziestce, łysy, a ciało wydawało się być wysportowane, jednak niewysportowane w taki sposób jak u Justina. Ten facet po prostu był „duży” i szeroki z natury. Oprócz tego zauważyłam na jego szyi dużo tatuaży i kilka łańcuchów. Patrzył się na mnie złowrogim wzrokiem.

- Twój bardzo oddany fan. – mruknął i uśmiechnął się, tym samym ukazując wszystkie swoje złote zęby. Odwrócił głowę w prawą stronę, a na boku jego szyi ukazał się tatuaż z moją twarzą. Wiele razy słyszałam o historiach z psychicznymi fanami, ale nigdy nie sądziłam, że przytrafi się to też mi.

Po jakiejś godzinie policjanci skończyli przesłuchiwać mnie i włamywacza. I choć musiałam być z policjantem sama, to nie potrafiłam, więc Justin ze mną siedział. Drugi raz zdarzyła mi się taka sytuacja, gdy czułam, że ktoś stał nade mną. Oczywiście teraz to była prawda, ale pamiętam, że prawie dwa lata temu musiałam zamieszkać w jednym z hoteli w Dublinie, ponieważ kręciliśmy Love, Rosie. Tamten budynek był z 1800 roku i miał straszną historię, bo zamordowano w nim małą dziewczynkę, a przynajmniej to opowiadała mi jedna z recepcjonistek. Najgorsze jest to, że prawdopodobnie mieszkałam w tym samym pokoju, w którym ją zabili…. No i pewnej nocy nie mogłam zasnąć, aczkolwiek leżałam z zamkniętymi oczami i próbowałam się zmusić do zaśnięcia, jednak po jakimś czasie poczułam obecność czyjejś osoby. Nagle po moich plecach przeszedł powiew zimnego wiatru, a drzwi w pokoju trzasnęły. Miałam trzy drzwi w pokoju, każde z nich były ewakuacyjne, no i każde z nich trzasnęły. Po chwili nastała cisza, jednak na sam koniec słyszałam płacz małego dziecka z jakiegoś innego pomieszczenia. Czy to nie przerażające? Jak tak dalej pójdzie, to wyląduję w psychiatryku.

Westchnęłam cicho i popatrzyłam na policjanta, który skończył notować coś w swoim notatniku. Po tym przesłuchaniu uspokoiłam swoje emocje i nie płakałam już, ale nadal ta sytuacja siedziała w mojej głowie.

- Włamywacz był uzbrojony, aczkolwiek nie wydaje mi się, że chciał zabić panią, panno Collins. Najprawdopodobniej chciał panią porwać, ponieważ znaleźliśmy w jego plecaku duży worek i sznurek, ale nie udało nam się ustalić tego, gdzie by panią zabrał i co by z panią zrobił. Jednak jesteśmy pewni, że broń, którą miał przy sobie była przeznaczona do zabicia lub zranienia pana Biebera. Jesteśmy dość pewni, że jest naprawdę w pani „zakochany”, gdyż na jego ciele znaleźliśmy więcej tatuaży z pani podobizną oraz na plecach miał taki sam tatuaż jak pani, a przynajmniej tak nam powiedział. Przyjrzymy się mu bliżej i ustalimy kim dokładnie jest, ale w 99% trafi za kratki na długi czas. – uśmiechnął się ciepło policjant.

- A myśli pan, że ktoś mógłby go nasłać na mnie? – uniosłam pytająco brwi. Justin momentalnie zacisnął swój uścisk wokół mnie, jakby od razu domyślił się o kim mówię.

- Nie, nie wydaje mi się. Takie obsesje tworzą się z biegiem lat. Osoba z obsesją najczęściej szpieguje swoją ofiarę przez dłuższy czas, a gdy znajdzie odpowiedni moment, to będzie próbowała się zbliżyć do ofiary jak najbardziej. Najczęściej próbuje mieć ją tylko dla siebie, dlatego ten włamywacz miał ze sobą worek i sznurek, jednak czasem zdarza się, że ofiara nie uchodzi z tego żywa, aczkolwiek zdarza się to naprawdę bardzo rzadko. Radziłbym, aby zamontowali sobie państwo dodatkowe alarmy lub kamery w domu, bo jestem dość pewny, że przy państwa popularności istnieje więcej takich fanów jak on. – powiedział i schował notatnik do kieszeni.

- Dobrze, zwiększymy ochronę domu. – odparł Justin.

- W kilku następnych dniach skontaktuję się z państwem, jednak mogę Wam obiecać, że nie wyjdzie on na wolność w przeciągu kilkunastu lat, dlatego z nim będzie na razie spokój. Miłego wieczoru, a właściwie nocy, życzę. – skinął głową.

Gdy sobie poszedł, to Justin popatrzył na mnie i uśmiechając się delikatnie, odgarnął kosmyk moich włosów za ucho.

- Nic Ci nie zrobił, skarbie? – cmoknął mnie w czoło.

- Nie, całe szczęście… To chore. – szepnęłam i wtuliłam się w jego ciało. Przymknęłam powieki, wzdychając smętnie, kiedy oparłam głowę o jego klatkę piersiową.

- Już po pierwszej, powinniśmy pójść spać. Co Ty na to? – pogładził moje plecy dłonią.

- Mhm… - mruknęłam pod nosem, odsuwając się od Justina. Położyłam się na łóżku i zerknęłam na blondyna, który zdjął swoje ubrania, tym samym zostając w samych bokserkach. Położył się obok mnie, objął w pasie i przytulił od tyłu.

- Możemy spać przy zapalonym świetle? – spytałam niepewnie.

- Tak, nie przeszkadza mi to, księżniczko. – musnął moje ramię.

Nie potrafiłam spać w nocy. Każdy najmniejszy odgłos w domu lub na dworze sprawiał, że się budziłam, więc zamiast tego siedziałam przy laptopie i grałam w różne gry, bo co miałam innego robić?

Dopiero o ósmej rano odłożyłam komputer i próbowałam zasnąć. Według mnie bezpieczniej śpi się w dzień lub rano niż w nocy.

Justin powolnie zaczął się przeciągać i otwierać oczy, a kiedy nieco się rozbudził, to popatrzył na mnie i uśmiechnął się słodko. Wyglądał niesamowicie uroczo w roztrzepanych włosach i zaspanych oczach.

Pocałował mnie w policzek na przywitanie, a następnie usiadł na skraju łóżka. Po chwili podniósł się, a kiedy stanął bokiem do mnie, to momentalnie się zarumieniłam.

- Załóż spodnie. – wymamrotałam.

- Oh… - mruknął, patrząc na swoje wybrzuszone krocze – Myślałem, że to lubisz. – zwilżył swoje wargi, po czym zagryzł dolną, spoglądając mi w oczy. Zrobił to specjalnie, jestem tego pewna.

Nie odpowiedziałam mu nic, bo wiem, że wykorzystałby to przeciwko mnie i skończylibyśmy naszą dyskusję w łóżku, uprawiając seks.

- Jak się czujesz? – spytał, gdy wyszedł z łazienki po umyciu zębów.

- No już lepiej, ale jestem śpiąca. – westchnęłam cicho.

- Prześpisz się w samolocie, kochanie. Pakuj się, lecimy na kilka dni do Polski, tak jak chciałaś. – puścił mi oczko.

- Serio? – uniosłam pytająco brwi. Justin skinął głową.

- Umówiłem się, że za dwie godziny będziemy na lotnisku, bo wtedy będzie czekać na nas mój prywatny odrzutowiec. – wzruszył ramionami.

Po dwóch godzinach byliśmy już w samolocie, który zdążył wzbić się nad Ziemię. Leżąc na miękkim łóżku, zostałam usypiana przez Justina. Chłopak nucił mi cicho jakieś piosenki i bawił się delikatnie moimi włosami. Nie minęło dużo czasu, a zasnęłam.

Justins POV

Tak bardzo się cieszyłem, że w samolotach pozwolili używać internetu, bo inaczej można byłoby zwariować. 14 godzin bez internetu, kiedy się nie jest sennym i nie ma się aktualnie weny to tragedia.

Na każdej stronie plotkarskiej pisali o włamaniu, o „napaści” Lily przez Selenę i dużo osób w komentarzach powiązywało te dwa zdarzenia razem. Okej, to jest podejrzane, ale niemożliwe, by Selena miała z tym do czynienia. Zastanawiam się, co będzie następne.

Wszedłem na Instagrama i postanowiłem dodać jakieś zdjęcie, bo nie dodawałem żadnego przez dłuższy czas. Podniosłem się z puchatego fotela, po czym podszedłem do Lily i zrobiłem jej zdjęcie, podczas kiedy spała. Pewnie będzie zła, że dodałem akurat jej zdjęcie, ale nie przejmowałem się tym zbytnio.

Dodałem do zdjęcia podpis „moja bae śpi”, po czym postanowiłem ogarnąć Twittera. Chciałem dodać jakiś tweet, ale najpierw wszedłem na tłumacza Google, a po przetłumaczeniu jednego zdania z angielskiego na polski, dodałem tweet po polsku:

Justin Bieber @justinbieber

W drodze do Polski :)

W sumie to nawet nie wiem, co będziemy tam robić, bo planowałem tam pojechać tylko z nową trasą. Zagrać tam dwa koncerty w różnych częściach kraju, aby każdy mógł przyjechać i to wszystko. Nigdy nie wybierałem się tam w celach turystycznych, no ale kto wie, może mi się spodoba ten kraj.

Po chwili moja komórka zawibrowała.

Od: Hailey

Gdzie Ty się wybierasz? lol

Do: Hailey

Do Twojej matki

Od: Hailey

Gdzie to leży?

Do: Hailey

No nie wiem, gdzie leży Twoja matka, ale Polska leży w Europie.

Jeśli ja byłem beznadziejny z geografii, to Hailey była z niej jeszcze gorsza. Ogólnie Amerykanie nie wiedzą, gdzie co leży.

Od: Hailey

A tak serio, to co tam?

Do: Hailey

Nudzę się, nie mam nawet weny na napisanie jakiejś piosenki. A tam?

Od: Hailey

Siedzę z Kendall, Kylie, King Bachem i Nashem, pijemy piwo i oglądamy film.

Zazdrościłem jej tego, chciałbym tam teraz z nimi być. Nie, że nie chciałem być w towarzystwie Lily, wręcz przeciwnie, ale po prostu jestem rozdarty pomiędzy przyjaciółmi a nią. Wiem, że oni od razu by ją przyjęli do naszej grupy, ale mam wrażenie, że Lily nie przepada za bardzo za moimi znajomymi. Fakt, nie zna ich, no ale czasem nie trzeba kogoś znać, żeby go nie lubić.

Koło dziewiątej rano europejskiego czasu byliśmy już w Warszawie. Wyszliśmy z odrzutowca, a gdy pojawiliśmy się na lotnisku, to zostaliśmy okrążeni przez paparazzich. Objąłem Lily ramieniem, aby trzymała się blisko mnie, bo pomimo tego, że z każdej naszej strony szli ochroniarze, to bałem się o nią.

Przed lotniskiem czekało multum fanek, było ich tam z może sto albo i więcej. Nie robiłem sobie z nimi zdjęć ani nic, jedynie uśmiechnąłem się do nich i pomachałem, a następnie razem z moją dziewczyną wsiadłem do taksówki. Gdy podałem adres hotelu, to ruszyliśmy.

- Jakoś tak szaro tu jest… - powiedziała Lily, wyglądając przez szybę.

- Po prostu taka pogoda, może jutro będzie słońce. Wiesz co to za budynek? – wskazałem na jakiś wieżowiec, który wydawał się być największym w tym mieście.

- Nie mam pojęcia – brunetka wzruszyła ramionami, rozglądając się po ludziach, budynkach i mijających ulicach. Po chwili popatrzyła na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Widziałeś to? – zapytała.

- Ale co?

- Już minęliśmy dwa czerwono-żółte budynki, na których było logo jakiejś biedronki. – pokręciła z niedowierzaniem głową, zupełnie tak jakby to była najdziwniejsza rzecz świata. Usłyszałem, że kierowca się zaśmiał.

- To tylko zwykły sklep. – odpowiedział po angielsku, ale z takim wschodnioeuropejskim akcentem. Na jego twarzy widniało rozbawienie.

Przez całą drogę do hotelu, kierowca opowiadał nam trochę o mieście, o turystach, którzy tu przyjeżdżają i ogólnie o tego typu rzeczach. Wydawało się to wszystko ciekawe, chociaż nigdy bym tak nie pomyślał o tym kraju, gdyby nam o tym nie opowiadał. Cóż, zapowiada się intrygująca wycieczka.

________________

I jak tam wrażenia po rozdziale? :D Mi ogólnie bardzo się podoba ten rozdział. Jest lepiej napisany i dłuższy, a przynajmniej ja tak uważam. Ostateczną opinię pozostawiam Wam! <3

Ten pomysł z ich wyjazdem do Polski był tak naprawdę całkowicie spontaniczny, a wpadłam na niego, gdy Maejor i inni zaczęli pisać o Polsce. Mam nadzieję, że Wam się podoba!

WIEM, ZE DUŻO Z WAS PISZE DŁUŻSZE KOMENTARZE, ALE MIŁO BY BYŁO, GDYBY ROBIŁO TO WIĘCEJ OSÓB. I NAJLEPIEJ, GDYBY BYŁY ONE SZCZERE, BO WTEDY WIEM, GDZIE POPEŁNIAM BŁĘDY I MOGĘ SIĘ Z NICH UCZYĆ <3 TAK WIĘC KOMENTUJCIE I TWEETUJCIE Z HASHTAGIEM #JilyHEpl

Btw, dziękuję też za ponad 70 tysięcy wyświetleń! <3

Jezu, dzisiaj mam też urodziny, 16 lat... Nie chcę dorastać, ugh ;-;